På 80-tallet arbeidet jeg mye med utvikling i distriktene og møtte mange herlige storlygere av samme type som Peter Wessel Zappfe, Asbjørn Dybwad og Arthur Arntzen. På vei inn til et kommunestyremøte i en distriktskommune, støtte jeg på et par tilårskomne fiskere som spurte hva slags fyr jeg var, og hva jeg skulle hos kommunestyret.
- "Rådgiver”, svarte jeg. ”Jeg skal inn og orientere kommunestyret om ulike strategier for lokal utvikling.”
- ”Å”, flirte den ene av dem. ”Det skjer så lite i denne kommunen, at vi trudde du kom frå begravelsesbyrået”.
Dette sier det meste om storlygaren. Evnen til overdrivelse og anvende saftige metaforer. Hør bare f.eks. han Eilif fra et sted i Midtre Hålogaland:
”No som åran har lagt sæ både utapå og innpå mæ”, sa han Eilif, ”hende det mang ei natt at æ bråvåkne og må på toalettet. Men det e’kje mykje æ har å rutte med. Nei, langt ifra. Kanskje en desiliter eller så, og det e verken så lite eller så mykje at verken ”Se og Hør” eller ”VG” e interessert.
I slike stunder, i avmakt over toalettporselenet, kommer æ ofte tell å tenke på han Sigvall. Det var gutten sin, det! Han var en ekte sjeldenpessar. Man skulle tru at han blei avla av ein dromedar som hadde parra seg med ein stoppekrane.
Han kan sette til livs fleire bøtte med øl, og først ætter fleire daga så han sæ om etter et avtræde. Og da kunne han stå der i mange tima og slæppe fra seg så mykje at Tromskraft stadig var etter han, og ville søke NVE om konsesjon og bygge demning. Kan du vel skjønne at folkan i Statsnett var konstant livredd. Så mykje som han Sigvall bevega sæ rundt i terrenget, til lands og til havs, ville jo linjeframføringa bli vanvittig kostbar.
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Han Sigvaill hadde ikkje mykje jordisk gods, men han kunne blitt en rik og velholden mainn. Han reiste mykje i utenriksfart, og der møtte han en sjeik nede i et araberland som strevde med vassforsyninga. Der regne det jo like sjeldent som det finnes kloke rikspolitikera. Og som dokker veit, e det i beste fall en gong kvert skuddår. Men uansett – der i araberlandet skulle de avsalte sjøvann og slik berge vassforsyninga. Men da sjeiken blei kjent med han Sigvall, blei han tilbydd både statspensjon og eit harem med masse fine kvinnfolk, hvis han ville slå seg til der i landet.
Men trur du at han slo til? Å, nei. Den eneståandes velsigninga som han hadde mellom beinan, var på ingen måte sammenlignbar med det han hadde mellom øran. Istedenfor å ligge i fjæra og sole seg i Egyptarlandet, drog han tilbake til Nord-Norge og kjøpte sæ en sjark og dermed skulle han bli enda fattigare, skulle det vise sæ.
Ja, æ opplevde det ikkje sjøll, men nokken Tromsøværinga fortalte mæ det. Ja, æ vet det det. Tromsøværingan e kanskje ikkje de mest truverdige. På samme måte som Bodøværingan e de så stor i kjeften at ingen av dem går ut i stormvær av redsel for å få kjeften vrengt over hauet. Men det Tromsøværingan fortalte mæ kunne også bekræftes av nokken Skjervøyværinga. Og som dokker veit, er Skjervøyværinga et gudfryktig folkeferd med kun to guda, Vårherre og fotbaill. Derfor trudde æ på det de fortalte mæ.
De fortalte at han Sigvaill sovna i sjarken og våkna ikkje når han skulle late vatten. Så enden på visa var at han pessa ned heile sjarken.
Den sokk og bærre han og dobøtta, ho Siri, flaut opp. Han Sivald så på ho og det var ikkje fritt for at han måtte bainnes. ”Nei, kor i fan”, sa han, ”fløtt dæ fra mett åsyn. No har eg fan'kje bruk for dæ".
Ja, lyg æ - så lyg Skjervøyværingan, og de karran . . . . . .ja, dæm lyg jo ikkje?
...
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar